زمانی که دانه‌ها از آسیاب مرطوب خارج می‌شوند، هنوز در لایه‌ی پوست خود (به جز در صورتی که با روش نیمه‌شسته پردازش شده باشند) محصور هستند. اکنون میزان رطوبت به حدی پایین است که قهوه می‌تواند بدون خطر فساد ذخیره شود. به‌طور سنتی، قهوه در این مرحله به‌مدت سی تا شصت روز به‌طور عمدی در حالت استراحت (ریپوزو) نگهداری می‌شود.
عملکرد سنتی نگهداری قهوه در حالت استراحت به‌طور کامل مورد تحقیق قرار نگرفته است، هرچند شواهد تجربی نشان می‌دهد که اگر این مرحله نادیده گرفته شود، قهوه ممکن است طعم سبز و ناخوشایندی داشته باشد تا اینکه بیشتر پیر شود. همچنین شواهدی وجود دارد که این مرحله بر چگونگی پیری قهوه پس از حمل و نقل تأثیر می‌گذارد، که احتمالاً به میزان رطوبت درون قهوه مرتبط است.
در پایان این دوره، قهوه فروخته می‌شود و سپس پوست آن برای حذف لایه‌ی پوست نگهداری می‌شود. تا این مرحله، پوست یک لایه‌ی محافظتی فراهم کرده است، اما همچنین به وزن و حجم قهوه اضافه می‌کند، بنابراین برای کاهش هزینه‌های حمل و نقل حذف می‌شود.
نگهداری به‌صورت مکانیکی در آسیاب خشک انجام می‌شود (برخلاف آسیاب مرطوب که قهوه در آن پردازش شده تا گوشت آن حذف و دانه‌ها خشک شوند). آسیاب‌های خشک معمولاً دارای تجهیزات برای درجه‌بندی و جداسازی قهوه نیز هستند. پس از نگهداری، دانه‌های قهوه سبز می‌توانند از دستگاهی عبور کنند که رنگ آن‌ها را بررسی کرده و هر قهوه‌ای با نقص‌های واضح را رد می‌کند. قهوه می‌تواند بر اساس اندازه دانه با استفاده از الک‌های بزرگ لرزان با اندازه‌های مختلف سوراخ، جداسازی شود و در نهایت به‌صورت دستی درجه‌بندی می‌شود.
این فرآیند زمان‌بر در یک میز بزرگ با یک نوار نقاله مرکزی، یا گاهی اوقات در حیاط‌های بزرگ، معمولاً توسط زنان و نه مردان انجام می‌شود. آن‌ها قهوه‌های اختصاص‌یافته به خود را بررسی کرده و تمام نقص‌ها را که می‌توانند، حذف می‌کنند، گاهی اوقات در یک بازه زمانی مشخص که توسط یک نوار نقاله خودکار کنترل می‌شود. این یک فرآیند کند است که هزینه قابل توجهی به قهوه اضافه می‌کند، اما همچنین کیفیت آن را به طرز چشمگیری افزایش می‌دهد. این کار به طور غیرقابل انکاری دشوار و یکنواخت است و حق است که قهوه‌های با کیفیت بالا هزینه بیشتری داشته باشند، تا افرادی که این کار دشوار را انجام می‌دهند، بتوانند بهتر پرداخت شوند.
بسته بندی
قهوه اکنون آماده بسته‌بندی است، که می‌تواند در کیسه‌های جوت 60 کیلویی (132 پوند) یا 69 کیلویی (152 پوند) انجام شود، بسته به کشور مبدا. در برخی موارد، کیسه‌ها با مواد حفاظتی، مانند پلی‌اتیلن چندلایه، پوشش داده می‌شوند تا در برابر رطوبت مقاوم باشند و یا ممکن است قهوه به‌صورت وکیوم بسته‌بندی و در جعبه‌های کارتن ارسال شود. جوت مدت‌ها به عنوان ماده اصلی انتخاب شده باقی مانده است زیرا ارزان، در دسترس و با تأثیر کم بر محیط‌زیست است. با این حال، با توجه به نگرانی روزافزون صنعت قهوه تخصصی درباره وضعیت قهوه در حین حمل و نقل و در ذخیره‌سازی مداوم، مواد جدید در حال بررسی است.
حمل و نقل
قهوه به‌طور کلی از کشور مبدا در کانتینرهای حمل و نقل منتقل می‌شود. این کانتینرها می‌توانند تا سیصد کیسه قهوه را در خود جای دهند، اگرچه قهوه‌های با کیفیت پایین گاهی فقط در یک پوشش بزرگ که دیوارهای کانتینر را می‌پوشاند، ریخته می‌شوند زیرا روستر منتظر، تمام کانتینر را در روز ورودش پردازش خواهد کرد. کانتینرها مانند کامیون‌های تخلیه در یک ایستگاه دریافت در تأسیسات برشته‌کاری تخلیه می‌شوند.
حمل قهوه در کشتی‌های کانتینری تأثیر نسبتاً کمی بر محیط‌زیست دارد (به‌طور قطع در مقایسه با جنبه‌های دیگر صنعت قهوه) و همچنین نسبتاً ارزان است. نقطه ضعف آن این است که قهوه ممکن است در معرض گرما و رطوبتی قرار بگیرد که ممکن است کیفیت آن را تحت تأثیر قرار دهد. ارسال نیز فرآیندی پیچیده است، با بوروکراسی در بسیاری از کشورها که برای روسترها استرس زیادی ایجاد می‌کند، زیرا کانتینرهای قهوه برای هفته‌ها یا حتی ماه‌ها در بنادر گرم و مرطوب منتظر مدارک خود می‌مانند. با توجه به اینکه حمل و نقل هوایی هم از نظر مالی و هم از نظر محیط‌زیست گزینه‌ای ناسازگار است، بسیاری در صنعت قهوه تخصصی از این جنبه کسب‌وکار ناامید هستند.
